Rozdział 15- "Naprawdę chcesz o nim zapomnieć?"

-A wracając do porwania: jak się stąd wydostaniemy?
-Ally, jeszcze nie wiem, ale na pewno coś wymyślę. Zobacz, tutaj jest otwarte okienko nad tą ziemią. Może wykopię dół i tędy wyjdziemy?
-Austin, naprawdę myślisz, że to się uda?
-Nie jestem pewien, ale zrobię wszystko, żeby Cię uratować.
-Chyba chciałeś powiedzieć: nas.
-No właśnie, Ally. Wracając do tego pocałunku: naprawdę chcesz o nim zapomnieć?
-Austin, ja...nie wiem, co powiedzieć. Jesteśmy przyjaciółmi i co, jeśli nie czujesz tego, co ja? Wtedy wszystko legnie w gruzach-nasze partnerstwo, wspólne pisanie piosenek,-w tym momencie Austin ponownie mnie pocałował. Bez wahania odwzajemniłam pocałunek i dosyć długo to trwało. W reszcie Austin powiedział, że zajmie się "budowaniem ucieczki", a ja zaproponowałam, że wrócimy do tematu o nas w domu. Porywacze przynosili nam jeden posiłek dziennie, ale podawając go, zawsze musieli pożądnie skopać Austin'a. Mój przyjaciel już nie miał się, dlatego błagałam, żeby to mnie kopali. I oni robili to. Pewnego dnia Austiś oznajmił, że przejście jest gotowe i możemy uciekać. Musieliśmy jeszcze obmyśleć plan. Bo co, jeżeli znowu nas przyłapią?
-Więc tak: Ty uciekasz, a ja stoję na czatach. Oni najczęściej po podaniu posiłku wychodzą i wracają jakoś za 3-4 godziny, więc będziemy mieli sporo czasu. Biegniemy przed siebie i w końcu na pewno trafimy na ludzi, którzy nam pomogą. Jasne?
-Jasne- powiedziałam i roześmiałam się.
-Co w tym takiego śmiesznego?-zapytał blondyn.
-Nic, nic, kapitanie-odpowiedziałam z jeszcze większym uśmiechem.
-Tak chcesz pogrywać?-Austin złowieszczo się uśmiechnął, a to nie zapowiadało nic dobrego.
Po chwili tarzałam się ze śmiechu, bowiem Austin wybrał największe tortury-łaskotki. Dobrze wiedział, że jestem niemal uczulona, ale bez skrupułów łaskotał jeszcze mocniej. Po chwili usłyszeliśmy otwieranie kłódki. Byli to Ci wstrętni bandyci. Przynieśli nam jedzenie. "Czas się zbierać"- pomyślałam i razem z Austin'em wyrzuciliśmy te wymiociny, które nam podawali. "Lepsze to niż nic"- ciągle pocieszałam się tymi słowami. O dziwo wszystko szło zgodnie z planem, więc się cieszyliśmy. Byliśmy już za bramą, kiedy usłuszeliśmy szczekanie psów. Szybko schowaliśmy się za drzewami. Okazało się, że była to...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać. Po prostu nwm, co się dzieje z Karolą i dodaję to oto dziadowskie coś. Nie można tego nazwać rozdziałem. Mam nadzieję, że Karolka szybko się odezwie i następny rozdział będzie napisany już przez nas dwie. Całuję, Ola <33

P. S. Jeżeli chcielibyście, to wpadajcie na mojego blog'a, tutaj częściej pojawiają się wpisy, bo tam tylko ja wszystko koncę.